***
Թէ Մանթաշեան ո՛րչափ կ՛յարգէր և կ՛քաջալերէր գրագէտները, կրնամ հոս շինիչ հակիրճ պատմութիւն մը պատմել։ Օր մը ես , Շապանեան և Թորոմանեան, ռուսահայ վաճառական մը կ՛գտնուէինք մեծահարուստ բարերարին մօտ Ռէժինա Օթէլը։ Երիտասարդ բանաստեղծ մը Les Sultanades անուն անտիպ գործը Օգթավ Միռպօյի գեղեցիկ յառաջաբանով յանձնած էր Մանթաշեանին, ան ալ իր կարգին կարող ֆրանսացիի մը գնահատութեան տուած էր։ Երբ երիտասարդը դողալով ներս մտաւ, մեծ հանքատէրը հրամցուց որ նստի։
-Երևում է որ բաւական տաղանդ կայ քո գրածների մէջ։ Կարծու՞մ ես որ հարկաւոր է հրատարակել։
Դեռատի բանաստեղծը, որ ուրիշներու պէս նորաբողբոջ փառքի մարմաջէն բռնուած էր, կարմրելով սա պատասխանը տուաւ․
-Տիար Մանթաշեան, եթէ դուք արժանի կ՛դատէք զայն հրատարակել, կ՛հրատարակեմ, ապա թէ ոչ․․․
-Ապա թէ ոչ․․․
-Դարձեալ կ՛հրատարակեմ։
-Իմ ֆրանսացի բարեկամ գովեստներ ասաց քո գրքի մասին։
Յետոյ բարիք ընելու ինքնագոհացումի ժպիտով մը յարեց․
-Որքա՞ն փող պէտք է տպագրութեան։
-800 ֆրանք 500 օրինակի համար։
Մանթաշեան միշտ ժպտելով և զգալով մեկտեղ որ այդ գումարը չափազանցուած է, վեհանձնաբար տուաւ անոր ութ հատ հարիւր ֆրանքնոց պանքնօթ: